Her şey o yaz tatilinin sona ermesi ve yeni bir okul döneminin başlamasıyla gerçekleşmişti...
İnsan Neden Ölmek İster?
Lise yıllarımı yurtlarda geçirmiş biriyim. 2.sınıfın ilk günleriydi, artık 15 yaşında deneyimli bir lise öğrencisiydim. Yeni odamda eşyalarımı, yeni dolabıma yerleştiriyordum. O gün, anlatacaklarımın merkezinde yer alan arkadaşım, hemen yanıbaşımda yatağında oturuyordu. Hayranı olduğum uzun gece saçları, siyah gözleri ve kara kıyafetleri ile kapkaranlık oradaydı. Kendisi yurdumuza yeni gelen öğrencilerden biri olsa da onu okuldan tanıyordum. Kurallara uymayan biri olarak tüm liseli akranları tarafından eğlenceli bulunan biriydi. Küpe takar, sigara içer, zaman zaman dinsizliği ile dalga geçerdi. Diğer yurttan atılıp bu yurda yerleşmesinin sebeplerinden bazıları, bunlardan olmalıydı. Aradan bir hafta geçmişti ki onun intihara kalkıştığını duyduk. 15 yaşında biri için hiç de kabul edilemez bir durumdur. Şaşkınlık içinde doğruca hastahaneye gidip dualar ettik. 2 veya 3 ay sonrasında kendisini toparlayıp yeniden yanımdaki yatağa yerleşiverdi. Artık her şey, eskisinden daha uçuk-kaçık olacaktı...
- Oğlum, korkuttun bizi yaa! Dua ettik sen iyileş diye.
- Lan! Ne diye dua ediyonuz, ne güzel ölecektim işte. Demek sizin yüzünüzden ölemedim.
- ...
- Eee, neden böyle bir şey yaptın? Nasıl yaptın?
Önünü ardını düşünmeden direkt soruvermiştim soruyu. Detaylıca her şeyini anlatmıştı. Sanki izlediği bir filmi anlatıyormuş gibiydi, eskisinden daha neşeli olması tuhaftı, daha güleçti. Dişleri yoktu, koluna demirden bir dayanak yerleştirmişlerdi. Sonradan dişleri yapılacak ama tam yerine oturması zaman alacaktı.
Sınıf ahalisi olarak komik bir durum karşısında artık daha fazla gülüyorduk çünkü her güldürük olay sonrası arkadaşın tam kaynamamış dişleri yerinden çıkıyor ve yaşlı nineler gibi gülmeye devam ediyordu. Bu durumdan hoşnut olduğu apaçıktı, dişlerini herkese gösterip gülmeye devam etmesi bunu gösteriyordu.
Nasıl bu kadar hızlı bir şekilde intihar girişimi sonrası hayata tutundu bilemiyorum. Aradan uzun zamanlar geçince görebildim, toy iken bakıp göremediklerimi. Bahsi geçen arkadaşım, ben ve 4 arkadaşımla beraber odamız, 6 üyeden oluşuyordu. Zaman hızla ilerlesin gülmediğimiz günler seyreliyordu. Ana karakterin kendisi, uyurgezerdi. Herkes uykudayken birden ayağa kalkar gece yarısıymış dinlemez, odanın tam ortasına geçer ve bağırarak İstiklal Marşı okurdu. Bizler uyanır, duruma hem şaşar hem de yeni eğlencemize yüksek seslerle gülerdik. İstiklal Marşı sonrası bizlere asker selamı verip camı açar, camdan aşağıya işeyip dişsiz ağzıyla gülerdi. Bu yaşanılan durumun hala uyurgezerlik ile alakası olmadığını düşünürüm zaman zaman. Bir başka gün, soğan kabuklarıyla ilgili bir şeyler öğrenmiştik. Öğrendiğimize göre soğan kabukları, ruhi cinlerin paraları sayılırmış. Bunu öğrenen ana karakterimiz, bütün soğan kabuklarını kendi yatağına serpti ve ekledi:
- Ulan! Neye benziyorlar bir görmek istiyorum, dedi.
Bütün oda üyeleri "Saçmalama ne yapıyorsun!" diyemedi, çünkü herkes neler olacağını merak ediyor ve korkuyordu. O gün ikişerlice yatıldı ama sabah, hiçbir şey olmadı. Olmalı mıydı?
Unutmamak için tekrar tekrar yazdığım, gülümsediğim bazen de düşündüğüm yaşantılarım oldu. Anladım ki yurtta kalan bir çocuğun anlatacak çok şeyi oluyor.
19 Yorumlar
Çok tatsız. İnsanın, kendisi ya da çok yakını yaşamadıkça aklına bile gelmiyor böyle şeyler. Geçen yıl amcam intihar etti; ama o başarılı oldu. Yalan söyleyemem kendisi çok sevdiğim biri değildi; ama çok şaşırmıştım. Direkt okuldan çıktım duyunca, il değiştirip babaannemin yanına gittim. Babaannemi daha önce hiç böyle görmemiştim. O zaman dedim ki kendime asla böyle bir şey yapıp annemi üzmeyeceğim. Çünkü sanırım bir insanın çocuğunun eceliyle ölmesinden bile daha çok acı veriyor bu durum. Benim en çok şaşırdığım şey ise her şeye karşı çok pimpirikli, korkak biri olmasına rağmen bunu yapabilmesi. İnsan demek ki öyle bir noktaya geliyor ki korku duygusu bile yok oluyor.
YanıtlaSilNe denilir, bilemiyorum. Hayatın içinden bir olaydır bu, yine de başımıza gelmeden durumun ciddiyetini kavrayamıyoruz. Ölüm ile paralel işleyen bu ihtihar olgusu, korkunç bir eylem. Bereket versin ben, yalnızca ölmek arzusunda olup bunu başaramayan ve sonrasında iyi günler bir arkadaşa rast geldim. Olayın acıklı taraflarından ziyade güldürük taraflarını hatırlıyorum. Teşekkür ediyorum.
SilErgenlik zorlu süreç.Ruhsal değişimler ve hormonlar çok etkili.Ben de liseyi yatılı okudum ve o dönem zorlu geçmişti.Şükür ki arkadaşınız kurtulmuş...
YanıtlaSilSağ olunuz, ergenlik keskin kararların aniden verildiği bir dönem olsa da psikoloji, ömür boyu devam ediyor. Pskilojinin sağlamlığı da çocukluktan ve ergenlikten geçiyor. Yatılı okuyan insanları kendime daha yakın buluyorum, bunu söylemeniz beni size yakınlaştırdı. :)
SilNe kadar dışardan bakıp yanlış olduğunu bilsek de o anki psikolojiyi bilmiyoruz bilemiyoruz galiba!
YanıtlaSilYurt anıları yurt günleri başkadır... herkesin güzel geçsin ya kötü şeyler olmasın!
Güldürüklü buldum yorumunuzu, af buyurun. :)
YanıtlaSilBir intihar teşebbüsüne de ben şahit oldum. Üniversite de karsı odamdaki eleman bileklerini kesmişti ama başarılı olamamıştı. Çok feci bir durumdu.
YanıtlaSilFeci, bileklerini kesen üniversite öğrencisinin yaptığı eylem yanında küçük bir ifade. Ama maalesef her gün, binlerce insanın intihar ettiği gerçeği vardır.
Silaman neyse kötü bitmedi, intihar etmek ne cesarettir yaa anlamak zor valla.
YanıtlaSilİş,aş. Bu iki kelime yüzünden intihar edenler de var. Cesaretten ziyade genellikle, çıkmaz.
SilHayatın saçma sapan olduğunj düşünen milyonlarca insan var, bu milyonların içinde ben de bulunuyorum ama bununla beraber güzel tarafları da hiç yok değil. İntiharı düşünmek, korkutucu olsa da belki kabul edilebilir ama direkt intihara kalkışmak müthiş korkunç.
YanıtlaSilBende yurtta kaldığım süreçte böyle bir durumla karşılaşmıştım. Bizim olay tüm yurt bireylerinin esir alınması gibi bir kabustu ve neyse ki uzun sürmedi.
YanıtlaSilHayatın yalnızca bir "an" içeri olduğunu gösteriyor bize. Burada olmanızdan dolayı teşekkür ederim.
SilPsikoloji çok derin bir konu. İzzet Güllü' yü dinledikçe aslında ne kadar haklı olduğunu fark ettim. Çoğu şey algılarımızla ilgili. Yaşamak her şeye rağmen güzel. Dışarıda o kadar tehlikeli, cani insanlar var ki ve onlar utanmadan yaşamayı sürdürürken hassas, güzel insanlar yaşama daha bağlı olmalı ki başkalarına örnek olsunlar. İyilik de bulaşıcıdır bence. Paylaşımınız için teşekkürler.
YanıtlaSilÇok teşekkür ediyorum. "İzzet Güllü" kimdir için biraz araştırma yapmalıyım. :)
SilMerhaba. İntihar zor bir konu, intihar mizahı da kaldırmaz, gülüp geçmeyi de. Her zaman ve koşulda ciddiye alınması gerekir.. Yazılarınızı sevdim, farklı düşünen insanlar fark yaratırlar her zaman. Bol yazılı günler!
YanıtlaSilİntihar sonrası yaşama tutunabilmek için bir parça mizah şarttır, arkadaşım da bu mizah sayesinde hayata devam edebilmiş olmalıdır. Yine de şakası olmayan bir konu. Sağ olunuz, eksik olmayınız.
SilQcaba o cocuk o zamanları nasıl anıyor, merak ediyorum dogrusu.
YanıtlaSilMavi Gören Kız,
SilAslında bu soru çok güzel, sorulmalı kendisine.
Ne düşünüyorsunuz?