Sezai Karakoç - Yitik Cennet - Sesli Kitap

Sezai Karakoç - Yitik Cennet

  Sezai Karakoç'tan "Yitik Cennet" kitabına giriş. Sesli Kitap olarak sunduğumuz bu yapıt, "Diriliş Yayınları"dan çıkmıştır. Kitabın bir kısmını bu başlık altında okuyabilir ya da dinleyebilirsiniz.

 

Adem - 1.Bölüm

Şeytan

  Adem'le Havva'nın Cennette öncesiz sonrasızmışcasına mutlu bir hayatı yaşadıkları zaman gibiydi hayatımız Batının soluğu bize gelmeden önce. Bu soluk bize ne zaman geldi? Bu soluk geldiği için mi değişmeye başladı yüzümüz? Bozuldu ve bir maskeye dönüştü? Dağlarda bilinmeyen bir bitkiyi yiyip de ondan gizli ve sürekli bir zehirlenmeyle yüzünün biçimini ve yaşamasının anlamını yitiren bir varlığa mı dönüştük ? İlk soluk ve ilk ürperti anını ayırmak ne zor. Yabancı ve yalancı bir şafağın loş bir dudağa bıraktığı ilk kırağı, ilk çığ. Dışarıdan gelen soluğun belli belirsiz dokuşu mu, yoksa iç ateşin dışarıya fırlattığı bir şüphe kabarcığı mı? Ne olursa olsun, ilk hücre ister içerden gelsin, ister dışardan konuk olsun, içerden gelenin dışardan geleni, veya dışardan gelenin içerden geleni sarıp sarmalayarak bir kanser hücresinin ölümcül hayat iştihasıyla büyümeye başlaması önemli. içerden de gelse, dışardan da, bu imaj kuruyup gidecek bir sivilce değil, bir mevsim krizi değildi. Bir kültür alerjisinden fazla bir şey. Ben bunu Adem'le Havva'nın Cennette şeytanla ilk karşılaştıkları an imajıyla düşünüyorum. Şeytan içerden mi gelmişti, dışardan mı? Bence daha önemlisi dışardan gelen şeytanın çağrısını dinleyen bir kulağın hemen içerde hazır oluşuydu. Doğruluk, güzellik, iyilik ideasına bir kontrpuan olarak.

 

  İlahiname'deki o şeytan öyküsünü hatırlıyorum birden bire. Nasıl da dışarda olan şeytan, Havva'nın çocuk sevgisi ile Adem'in saflığının birleşnesinden faydalanarak ve görünüşte yenilenerek insanın içine girmenin yolunu bulmuş ve sonunda Adem'in içinden şöyle fısıldamıştı : " Şimdiye kadar dışındaydım ve her zaman için, yenilmem mümkündü. Ama şimdi içine girdim, etine ve kanına karıştım. Artık yenilmem mümkün değil."

 

  Şeytanın bu kendine güvenli zafer sesi, acaba bir gerçeğe mi ifade ediyor? Bu meydan okuyuşa kanıp susacak mıyız? Yoksa bu, insanda panik uyandırmak için bir oyunu mu şeytanın?  Şüphesiz, şeytan büsbütün yalana dayanamaz, büsbütün hakikata dayanamadığı gibi. Bir psikolojik realiteden çıkar yola. Bir beneklik hakikatı yalan bulutunda gezdirir; her toprağa, umulmadık her toprağa bir ab-ı hayat gibi düşürdüğünü sanır. Ama düşen ab-ı hayat değildir. Dirilten yağmurlar olduğu gibi çürüten yağmurlar da vardır. Şeytanın bu meydan okuyuşu incelenmeye muhtaçtır. Eğer bir iççağrımız olmasaydı şeytan ne yapacaktı ? İçimize girebilecek miydi ? Şeytan bütün gücünü bizden alıyor, farkında değil. Bizden kopup yine bize gelen, bizdeb bir türlü ayrılmayan, ayrılamayan, aleve aşık bir pervane gibi ruhumuza koşan odur. Ama aleve düşen, o yüce aleve düşen de onu yakmaktır. Yakmadığı sürece kendi saflığını yitirecektir alev.

 

  Evet, şeytanın bu meydan okuyuşu incelenmeye değer. Kendi gücüne ne de kolay anıtlar dikiyor şeytan! Ne de çabuk zafer türküleri çağırıyor ruhunuzun o ağustos böceği!