Çocuk "E" Harfine Yaslanmış Uyuyordu | "R" Harfini Söyleyememek

 

Çocuğun "e" harfine yaslanıp uyuduğu günlerde kardeşim, "r" harfine yabancıydı. Başka insan sözleriyle tanışmamış ve henüz, güneşle oynuyordu.

Çocuk "r" Harfine Yabancıydı

  Bir koku, bir ses veya herhangi bir uyarıcı bize, unuttuğumuzu sandığımız eski günlerimizi hatırlatır. Bugün nasıl oldu bilmiyorum, uyarıcıya ihtiyaç duymaksızın bunu hatırladım...

  Bir araba yolculuğundaydık. Kardeşim, kucağımda zıplayarak izlediği çizgi filmin şarkısını mırlıyordu. 

En iyi dostum benim ayıııı.. Ama pençeli... En iyi dostum benim ayııı... Ama uçan...

 Dili, "r" harfine dönmüyordu ve biz, bunu çok sevimli buluyorduk. Memleketimizin görülecek yerler listesindeki "Kara Kaya" yokuşuna "Siyah Kaya" demesinde de aynı sevimliliği ve zekiliği görüyorduk. Sonra anaokuluna başladı. Yeni arkadaşlar edindi, en yakın arkadaşı da kendisine benziyordu, ama aralarında küçük bir harf farkı bulunuyordu. Kardeşim "r" harfi yerine "y" harfini, Ali ise "r" harfi yerine "l" harfini kullanıyordu. En iyi dostum benim arı şarkısına biri, "ayı" diğeri "alı" diyordu. Vakit, görevini yapıyor ve hızla akıyordu...

 Kardeşim artık 1.sınıf öğrencisiydi. İyi bir öğretmenleri vardı, kendisini "Fatma Ebe"nin oğlu olarak tanırdık. Fatma Ebe'yi unutmamız mümkün değildi, çünkü bize ceviz uzatırken altıncı parmağını da görürdük... 

 Aykut öğretmen, fiziken sinirli veya ürkünç görünürdü. Hatta hiç konuşmaksızın ayakta durmasıyla dahi öğrencilerini korkutabilirdi, çünkü boyu neredeyse 2 metreye yakındı. 

Günlerden bir gün sınıfta sorular soruluyor, tahtada yazan, öğrencilere okutuluyordu. Sıra kardeşimdeydi. Aksilik midir yoksa keramet mi bilmem öğretmen, tahtaya "arı" yazmış ve kardeşime "oku!" demişti. Kardeşim okumasına okumuş, ama garibimin dili dönmeyince "ayı" olarak telaffuz edebilmişti. Durum böyle olunca da bütün sınıf gülmüş ama öğretmen sinirlenmişti.

 Evladım! Doğru okusana...

 

kardeşim, anca bu kadar doğru okuyabildiğini bilse de çaresiz,

 Ayı, öyyetmenim...

 

deyince işler çözülüvermişti. Bütün bunları, okuldan ağlayarak eve geldiğinde kardeşimden dinlemiştim. O günden sonra da artık "r" harfi, sevimli değil komik bulunuyor ve kardeşimi üzüyordu.

 Nasıl oldu, hangi gün oldu bilemiyorum. İkindi vakitleri olmalı, kardeşim ikinci uykusunu uyuyordu. Sıradan saydığımız o günde kardeşim, aniden uyanıverdi. Bir rüya görmüş olmalıydı ve uyanınca "rrrr" demeye başladı. Kendisi de çıkardığı bu sese inanamadı ve yeniden denedi.

"Rr... Rrrrr... Rrr..." sevincinden yaşlar akıyordu gözlerinden. Bağırarak ve koşarak devam etti bu işe. 

Parrra parra parrrraa...

 

 rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr...

 

söylüyom işte söylüyom! 

Parrrrada parrrra parraaa...

  Bazı şeyleri ne kadar da kolay unutuyoruz. İsterdim ki yeni tanışılan bir insanın gözlerine 3-5 saniye bakınca üç beş çocukluk hatırasını da biz görelim. Böyle olsaydı eğer, kim kime kıyabilir kim kime eziyet edebilirdi?